In de Veertigdagentijd bezinnen we ons op onze relatie met God, onszelf en onze naaste. Leven in het licht van Gods koninkrijk vraagt niet om passief afwachten: we worden uitgedaagd om ‘als nieuw’ te leven en te onderscheiden waar het op aankomt. Jezus stelt ons op scherp: we worden opgeroepen om onze verantwoordelijkheid te nemen voor onze medemens, de schepping en de samenleving.

De liturgische Schikking roept een zintuiglijke ervaring bij de kijker op, een emotie als mooi of lelijk, of roept verwondering of vragen op;
De halve bolvorm staat symbool voor de aarde. Vanaf het begin van de Veertigdagentijd is het kruis aanwezig in de schikking. Het kruis is een directe verwijzing naar de genade van het geloof en naar de sterfelijkheid van de mens.

In de lezing van de vierde zondag in de 40 dagentijd gaat het over de gelijkenis van de verloren zoon. Deze gelijkenis staat in een rijtje van drie: over honderd schapen, tien penningen en twee zonen. Het wordt steeds spannender. Bij de schapen en de penningen wordt actief gezocht naar wat verloren is, bij de zoon niet. De zoon gaat, en de vader laat hem gaan. De vader wacht, actief, op de uitkijk. De oudste zoon, die niet blij is, blijft buitenstaan. Wie is hier nu precies verloren?